Ο Αρονόφσκι είναι επίσημα ο χειρότερος μου καλός σκηνοθέτης. Τι θα πει αυτό; Ότι τον θεωρώ αρκετά υπερτιμημένο. Ναι έχει ταλέντο, αλλά μπορώ σχεδόν να πάρω όρκο πως φτιάχνεται απίστευτα με τον εαυτό του με τα εκάστοτε αποτελέσματα του. Όλα στις ταινίες του είναι τόσο μα τόσο εμφατικά που θυμίζει μελομακάρονο που στάζει μέλι...(ναι έχω φάει 5-6).
Από αυτό ακριβώς το σύνδρομο πάσχει και το Black Swan. Ξεκινά με τις καλύτερες προυποθέσεις. Μια αγωνιώδης ατμόσφαιρα με την απαιτούμενη πληθωρικότητα, μια χαριτωμένη Natalie Portman και ένας Vincent Cassel που στάζει σεξαπίλ...Και εδώ ξεκινούν τα όμως. Από ένα σημείο και μετά αρχίζει το βαρβάτο θρίλερ. Βαρβάτο θα ήθελε να είναι, αντ' αυτού είναι προβλέψιμο μέχρι αστείου, αν όχι αηδίας. Δεν συγχέεται πουθένα το πλασματικό με το πραγματικό. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα δυστυχώς κράζει από χιλιόμετρα.
Χάνει όμως και το μέτρο στην πληθωρικότητα. Μουσική, χορός, θεατρικότητα, μια δήθεν γκλαμουριά δημιουργούν ακριβώς αυτό το effet του μελομακάρονου.
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το δήθεν αινιγματικό φινάλε. Ε, ναι...
Δεν θα περάσετε άσχημα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί μάλιστα να γελάσετε και λιγάκι με μεφρικές σκηνές και ίσως νιώσετε και τη στοιχειώδη θριλερική αγωνία...Αν βέβαια παραφάγατε μελομακάρονα δεν παίρνω και όρκο πως μετά το Black Swan δεν θα έχετε στομαχικές διαταραχές...
Aν και δεν έχω παραφάει μελομακάρονα, αυτό το effet το ένιωσα! χαχαχαχα
ReplyDeleteLike in "The Fountain", his much-ado-about-nothing syndrome is back again I guess...Κρίμα, γιατι με το "The Wrestler" νόμιζα οτι το παει για προσγειωση...
ReplyDeleteHope you make your own blog really soon, your opinions are really interesting! Όντως το the wrestler είχε μια πολύ ιδιαίτερη υπόγεια δύναμη. Αλλά όσο πάει απογειώνεται ο Monsieur Αρονοφσκι!
ReplyDelete