LA DOLCE VITA

Δεν αναφέρομαι στη Dolce Vita που κάναμε όλοι λίγο πολύ αυτές τις μέρες. Μπαρότσαρκες, γκουρμέ εστιατόρια, cocktail και πάρτυ δεν θα με απασχολήσουν (προς το παρόν).
Αυτό που θα με απασχολήσει είναι η Dolce Vita του Fellini ή για την ακρίβεια του Μarcello Mastroianni. Mια Dolce Vita η οποία προσφέρει απλόχερα σε όλους εμάς τους σινεφίλ ο Roberto Fellini. Tο 1960 ο σκηνοθέτης μας αφηγείται τα έργα και τις ημέρες ενός δημοσιογράφου στη γκλαμουράτη κοινωνία της Ρώμης. Όμως το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει το Fellini είναι είναι το γκλάμουρ... Η γκλαμουριά αυτή μοιάζει τελικά με την απόλυτη παράνοια. Ωραίες γυναίκες, ποτά και πάρτυ δεν κάνουν ευτυχισμένο ούτε γεμίζουν το γοητευτικό μας πρωταγωνιστή. Αντίθετα αυτό που κυριαρχεί είναι η άσκοπη περιπλάνηση, μια αίσθηση εγκατάλειψης και ένα διαρκές ψυχικό κενό.
Θα μου πείτε πως έχετε ξανακούσει ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Αυτό θέλει να μας πει και ο Φελίνι, με το δικό του όμως τρόπο. Μια πληθωρική, πανέμορφη σταρ περπατά ένα βράδυ μέσα στη Φοντάνα ντι Τρέβι, μια οικογένεια πλουσίων κηνυγά μάγισσες, μια χορεύτρια ''πασπαλίζεται'' με πούπουλα μαξιλαριού και ένα θαλάσσιο τέρας ξεπροβάλει ως το grand finale της απόλυτης παράνοιας-γλυκιάς ζωής.
Όλη αυτή η παράνοια μπορεί να κουράσει, όταν μάλιστα έχει και μια διάρκεια σχεδόν τρίωρη. Όμως η ομορφία της Ρώμης, οι συμβολισμοί του Φελίνι και η γοητεία του Mastroianni φτάνουν και περισσεύουν για μια χριστουγεννιάτικη σινεφίλ απόλαυση.
Αφεθείτε λοιπόν στη γοητεία του Roberto Fellini και στη Dolce Vita του πρωταγωνιστή του. Και εύχομαι η δική σας πρωτοχρoνιάτικη Dolce Vita να σας χαρίσει την ευτυχία που στέρησε από τον Marcello Mastroianni...