Ένας πυγμάχος, απόκληρος της κοινωνίας καταφέρνει να γίνει πρωταθλητής. Και για να το πετύχει αυτό συγκρούεται με την οικογένεια του και θυσιάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Κλισέ ε; Όχι τόσο όσο ακούγεται. Και αυτό διότι η σκηνοθεσία ισορροπεί ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και στο δράμα λόγω της ρεαλιστικής του σκηνοθεσίας. Αν μη τι άλλο οφείλω να παραδεχτώ πως με μετέφερε σε ένα κόσμο ζοφερό, σε μια κοινωνία γεμάτη σκληρότητα και δυσκολίες, όπου τα όνειρα καταχωνιάζονται σε μια δόση κρακ.
Η ταινία εξ ορισμού της είναι κάπως δακρύβρεχτη. Εξ άλλου ποτέ δεν αποποιήθηκε τον τίτλο του μελοδράματος. Όμως μοιάζει να αγχώνεται τόσο προκριμένου να προκαλέσει τα δάκρυα μας, που δεν καταφέρνει να αποσπάσει ούτε δάκρυ, ούτε χαμόγελο. Η δραματουργία αποτυγχάνει παταγωδώς στη δημιουργία οποιουδήποτε συναισθήματος και από ένα σημείο και μετά επισύρει απανωτά deja vu.
Deja vu είπα και ακριβώς αυτό είναι που με προβλημάτισε προκειμένου να ανακαλύψω τηην πηγή της ανίας μου. Και κατέληξα. Η ταινία βασίζεται πάνω σε χαρακτήρες έτοιμους εδώ και χρόνια. Αναμασά τη δουλειά άλλων και δεν προσπαθεί να εξελίξει τους χαρακτήρες της. Και μάλιστα δίχως να προσθέτει ούτε ένα λιθαράκι σε όσα βρήκε μπροστά της.
Μια ταινία μέτρια κλισέ, με μέτρια σκηνοθεσία και μέτριους χαρακτήρες. Δε θα βαρεθείτε πάντως.
No comments:
Post a Comment