Η ταινία ξεκινά πολύ όμορφα και σχεδό ξεκαρδιστικά. Οι ατάκες πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου και οι ''κάλτ'' φιγούρες που τόσο αγαπώ ξεπροβάλουν σε κάθε γωνία. Έχουμε μια αξιοπρεπή ανάλυση χαρακτήρων και μια σκηνοθετική ματιά που κερδίζει το κοινό της. Το κυριότερο όμως είναι ο τρόπος που επιστρατεύει για να σατιρίσει τα παντός είδους κλισέ. Αφήνει λοιπόν εύστοχες βολές εναντίον τους και δεν αφήνει κανένα από αυτά όρθιο.
Κι ύστερα, κι ύστερα... μα δεν υπάρχει ύστερα, που λέει και γνωστό άσμα. Γιατί δεν υπάρχει ύστερα; Δυστυχώς λίγο μετά τη μέση η ταινία κάπου χάνει τον εαυτό της και συγχέει τις ομολογουμένως καλές της προθέσεις. Θέλει να μας κάνει να γελάσουμε ή να μας συγκινήσει; Το πρώτο το καταφέρνει. Το δεύτερο πάλι ούτε κατά διάνοια. Προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου σώρευση κλισέ (ναι ακριβώς αυτών που σατίριζε) και επιστρατεύει φθηνά συγκινησιακά τρικ προκειμένου να αποσπάσει ''ρίγη'' συγκίνησης. Αυτό όμως που αποσπά είναι μονάχα γενναιόδωρα χασμουρητά.
Βέβαια η ταινία διαθέτει και έναν τρίτο ευατό. Αυτόν του τελευταίου εικοσαλέπτου. Όπου είναι διασκεδαστική, έχει άφθονη γνήσια δράση για τους φαν του είδους και εν τέλει καταφέρνει να σου αφήσει μια απόλυτα θετική αίσθηση.
Σίγουρα δεν με αποζημιωσε πλήρως για μια αρκετά κουραστική ημέρα, σίγουρα όμως δεν απογοητεύτηκα.
No comments:
Post a Comment