ΣΙΝΕΦΙΛΙΚΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ο όρος σινεφιλική νοσταλγία είναι ένας όρος που λατρεύω να χρησιμοποιώ, αλλά και ένα συναίσθημα που λατρεύω να βιώνω. Σήμερα το πρωί λοιπόν έπεσα τυχαία πάνω σε μια κριτική ενός αμερικάνικου site για το Donnie Darko.

Η πρώτη φορά που ανακάλυψα αυτή την ταινία ήταν στα 15 μου, ίσως και 14. Ήταν λέει ένα θρίλερ cult, όπου τελικά δεν έβγαζες κανένα νόημα. Έχοντας δει και αγαπήσει ήδη το Mullholand Drive, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς σε όποιο videoclub έβρισκα το Donnie Darko. Και όταν τελικά το βρήκα η σινεφιλική μου ανασκαφή στα ράφια των videoclub ανατμείφθηκε. Αυτό που βρέθηκε στην οθόνη του PC μου ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες και προσωπικές ταινίες της τελαυταίας δεκαπενταετίας. Ένας έφηβος σε σύγχιση, μια ιστορία για την καταστροφή του κόσμου ή μια σειρά από ψευδαισθήσεις και όνειρα. Η ίδια η ταινία μοιάζει πάντως με ψευδαίσθηση, μια ψευδαίσθηση βγαλμένη από τα πιο διεστραμμένα (όχι διαστροφικά) μας όνειρα.

Η ανάρτηση μου αυτή είναι αφιερωμένη σε όποιον είδε την ταινία και ένιωσε ακριβώς, αλλά λειτουργεί ακόμη καλύτερα ως πρόταση -σε όποιον δεν γνώριζε την ταινία- να τρέξει να την αποκτήσει και γεμάτος ανυπομονησία να τη βάλει στο DVD του και να την απολαύσει. Και πολύ σύντομα να ξέρει πως θα έχει να μας διηγηθεί μια ιστορία σαν τη δική μου...