O ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ

Νομίζω πως σας μίλησα σε προήγουμενη μου ανάρτηση για την ιδιαίτερη σχέση που έχω να αναπτύξει με τα ράφια του videoclub και τον τρόπο που αυτά απευθύνονται σε μένα. Αυτή λοιπόν τη φορά το φλέρτ μου με τα ράφια κατέληξε στο Δεκάλογο του Κισλόφσκι, τον οποίο και ξεκίνησα να βλέπω χθές το βράδυ. Λέω ξεκίνησα γιατί πρόκειται για μια σειρά επισοδίων τα οποία σκηνοθέτησε ο Κισλόφσκι για την πολωνική τηλεόραση το 1988-1989. Η κάθε ιστορία εκκινεί από κάποια από τις 10 εντολές. Εγώ είδα χθές τις δύο πρώτες ιστορίες. Και τις λάτρεψα. Ήταν μαγικά ανθρώπινες ή για την ακρίβεια ανθρωπιστικές. Και λέω μαγικές για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Καταφέρνουν μεσα σε 55 λεπτά να σε κάνουν ένα με το θέμα και την πλοκή του, αλλά κυρίως καταφέρνουν να αποσπάσουν γνήσια δάκρυα συγκίνησης για τους ήρωες και τα βάσανα τους. Η σκηνοθεσία είναι Κισλόφσκι. Πλάνα αργά που συχνά κάνουν ζουμ σε αντικείμενα. Το μοναδικό γνώριμο παιχνίδι με το φως και τους χρωματισμούς του είναι και αυτό εδώ.

Ευχαριστώ λοιπόν τον Κισλόφσκι για την όμορφη βραδιά που μου χάρισε και ανυπομονώ για την επόμενη...