Συνεχίζοντας να βλέπω το δεκάλογο του Κισλόφσκι, δηλώνω εντυπωσιασμένη. Η πρώτη μας ιστορία μου προσέφερε απανωτά σινεφιλικά σοκ. Η ιστορία ενός πατέρα που από δικό του σφάλμα χάνει το γιο του μετετρέπεται σε 55 λεπτά ανθρωπισμού και αγάπης. Σε 55 λεπτά γεμάτα σινεφιλικούς συμβολισμούς που θα μιλήσουν στον καθένα όπως μονάχα αυτοί ξέρουν, δηλαδή εντελώς προσωπικά. Και φυσικά η σύγκινηση και τα δάκρυα στο φινάλε είναι αναπόφευκτα.
Η δεύτερη ιστορία για μια γυναίκα της οποίας ο σύζυγος είναι βαριά άρρωστος είναι μια επίσης πανέμορφη προσπάθεια. Εδώ έχουμε πιο πολλά μηνύματα, η ιστορία θέλει και προσπαθεί να μας πει περισσότερα. Θέλει να μας μιλήσει για την αγάπη σε κάθε της μορφή, για τη χαρά και την απώλεια. Κάπου εκεί χάνει ένα τμήμα της γοητείας της και μοιαζει κάπως φορτωμένη νοηματικά. Η σκηνοθεσία είναι όμως πάντα εκεί για να αποζημιώνει το κάθε λογής κοινό.
Η τρίτη ιστορία είναι σίγουρα η πιο αδύναμη από τις τρείς πρώτες. Μια νύχτα την περιοδο των Χριστουγέννων ενας αντρας και μια γυναίκα αναζητούν το σύζυγο της δεύτερης. Το πρωί αποκαλύπτεται οτι η γυναίκα έχει πει πολλά ψέματα εκείνο το βράδυ. Ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, λίγο από νουάρ και λίγο από Ταρκόφσκι συνθέτουν μια ιστορία που καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις, δε μένει όμως χαραγμένη στη μνήμη.
No comments:
Post a Comment