127 HOURS

O άνθρωπος είναι Μάγκας (και ναι το μ κεφαλαίο είναι επίτηδες). Φυσικά μιλώ για τον Danny Boyle. Μετά το Slumdog Millionaire επάνερχεται με την ιστορία ενός μηχανικού που βρέθηκε παγιδευμένος σε κάποιο φαράγγι των ΗΠΑ για 5 ημέρες.
Πρόκειται για μια ταινία που από τη φύση είναι αρκετά low-profile και αποτελεί μελοδραματική παγίδα. Ο Danny Boyle δεν πέφτει στη φάκα σαν πρωτάρης ποντικός, δεν επενδύει στην εύκολη δραματουργία. Φθηνά συγκινησιακά τρικ που θα προκαλέσουν δάκρυα- κροκοδείλια ή μη- δεν θα βρείτε εδώ. Αντίθετα επενδύει σε έναν ήρωα ψύχραιμο και αποφασισμένο που ξέρει τι τον περιμένει και δεν βάζει ποτέ τα κλάμματα. Και πα΄ρνει το αρχέτυπο αυτό ψυχραιμίας και το εξελίσσει. Μια δόση τρέλας και ισχυρής αυτοπεποίθησησς και τσούπ ο ήρωας μας είναι έτοιμος.

Και δεν είναι μόνο ο χαρακτήρας που πλάθει ο Danny Boyle ή για την ακρίβεια αποδίδει το χαρακτήρα που έπλασε ο συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο είναι βασισμένη η ταινία. Αλλά είναι και ο ικανότατος James Franco. Ένας νεαρός γόης ή ίσως ένας παραγκωνισμένος ηθοποιός μετατρέπεται στα χέρια του σκηνοθέτη σε ένα εύπλαστο υλικό έτοιμο να μεταμορφωθεί σε έναν ήρωα απελπισμένο, που βιώνει όμως την απελπισία με μια δόση παράνοιας. Και όντως μεταμορφώνεται. Και πολύ καλά μάλιστα. Ερμηνεύει το ρόλο του με μια δόση χιούμορ και μοιάζει ενίοτε να αυτοσαρκάζει τα όσα ο ίδιος βιώνει.

Κια τέλος η σκηνοθεσία. Ο Danny Boyle ποτέ δεν δέχτηκε η σκηνοθεσία του να έχει δευτερεύοντα ρόλο σε κάποια ταινία του. Και ούτε και εδώ το πράττει. Σε κάποιες στιγμές είναι λιτός, σε άλλες εμφατικός, σε άλλες λυρικός. Όμως ξέρει τι να μας δώσει και κυρίως πότε να μας το δώσει. Έχει εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο κινηματογραφικές παραδόσεις, ρεύματα και στυλ. Δεν αναμασά όμως έτοιμη τροφή. Δανείζεται τάσεις κινηματογραφικές, δεν τις επιστρέφει όμως πανομοιότυπες. Τις εξελίσσει με το δικό του τρόπο. Η σκηνοθεσία του εδώ έχει μια τρομερή δυναμική. Αν λάβουμε υπόψη και το υπόβαθρο της ιστορίας τα αργά του πλάνα μοιάζουν τρομερά κινητικά. Ποτέ μια αργή ταινία δεν είχε τόση ένταση.

Μοιάζω υπερενθουσιασμένη. Αλλά δεν είμαι. Όλα αυτά ήταν απλές διαπιστώσεις που δεν μπορώ να παραβλέψω. Η ταινία ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Μια προσπάθεια αξιοπρεπής σε όλα τα επίπεδα που πολλοί δεν θα αγαπήσουν λόγω του θέματος της. Πάντως ως προσωπικό στοίχημα του σκηνοθέτη, ο ίδιος αναδεικνύεται κάτι παραπάνω από νικητής.