Δε μιλώ για τις κυρίες της καλής κοινωνίας που κατά τη διάρκεια των εορτών βρίσκονται εξαφανισμένες κάπου ανάμεσα στην Αράχωβα και στο Gstaad, αλλά για την εξάφανιση μιας γηραιάς κυρίας που συντελέστηκε το 1938 σε ένα τρένο. Αναφέρομαι φυσικά στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ''Η εξαφάνιση της κυρίας''.
Πρόκειται για μια ιστορία κατασκοπείας, αλλά και ενός έρωτα που γεννιέται κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Όχι όμως κατασκοπεία και έρωτα κατά τον κανόνα του James Bond, αλλά κατά τον κανόνα του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Δηλαδή όταν ο James Bond φλερτάρει με μαρτίνι, οι ήρωες μας φλερτάρουν με τσάι, όταν ο James Bond προσπαθεί να ρίξει μια γυναίκα στο κρεβάτι, ο ήρωας μας θέλει να την παντρευτεί. Πλατωνικός έρωτας vs σαρκικού.. Και νικητής (και μάλιστα όχι στο νήμα) είναι ο πλατωνικός. Ας αναφερθώ όμως και λίγο στο κομμάτι της κατασκοπείας. Η ταινία ξεκινά με ένα στυλ που θυμίζει της ''απλοικές'' ιστορίες μυστηρίου της Αγκάθα Κρίστι όπου κάποιος εξαφανίζεται και η Μις Μαρπλ αναλαμβάνει δράση. Ελάτε που εδώ όμως η Μις Μαρπλ είναι αυτή που θα εξαφανισθεί και η δύναμη της νέας γενιάς θα αναλάβει να τη βρει, ζωντανή ή νεκρή. Και ακριβώς εδώ έρχεται η κατασκοπεία ως ζωντανή απόδειξη της δύναμης που είχε ο Χίτσκοκ να αφήνει το κοινό του με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις ανατροπές που εισήγαγε σε κάθε του ταινία.
Βέβαια η ταινία έχει και αδυναμίες καθώς ο τρόπος που χειρίζεται κατασκοπεία και διεθνείς σχέσεις βρίσκεται μακριά από το ρεαλισμό της σύγχρονης πραγματικότητας. Σίγουρα δεν θα πιστέψετε πως ένας απλός ρυθμικός σκοπός μπορεί να περιέχει κάποιο διεθνές απόρρητο μήνυμα, ούτε ότι δύο ''πιτσιρικάδες'' θα ανάλαμβαναν ποτέ να το ''τραγουδήσουν'' στο υπουργείο εξωτερικών μιας χώρας. Έχουμε όμως να κάνουμε με μια ταινία που δεν προσπάθησε να το παίξει σκληρή, ούτε και σοβαρή και μέσα από την αθωότητα και τον ίσως παιδαριώδη τρόπο που χειρίζεται κάποια θέματα καταφέρνει να κερδίσει το κοινό της.
No comments:
Post a Comment