THE HEREAFTER

Μέχρι τώρα η μοναδική εμειρία που είχα πάνω στη λέξη και την έννοια hereafter, ήταν το the sweet hereafter του Atom Egoyan. Επειδή όμως το μαγευτικό ''μούδιασμα'' με το οποίο με άφησε το the sweet hereafter είναι μια άλλη ιστορία και επειδή ίσως η καλύτερη δυνατή παρέα για ένα σαββατόβραδο είναι ο άμθρωπος σου και μια μεγάλη οθόνη αποφάσισα να ξορκίσω το φάντασμα του Atom Egoyan. Και τελικά τα κατάφερα, ανακαλύπτοντας ένα άλλο φάντασμα. Όταν λέω φάντασμα, αναφέρομαι σε ένα πλάσμα της φαντασίας και δη της φαντασίας του Clint Eastwood.

Το the hereafetr λοιπόν είναι μια ταινία διαφορετική από τις πρόσφατες του Eastwood. Πολλές από τις προηγούμενες υπήρξαν μεν επιβεβαιωμένης καλλιτεχνικής αξίας, ''έκραζαν'' όμως πως ήθελαν βραβεία,όσκαρ και εν τέλει μια επιβεβαίωση για το δημιουργό τους. Εδώ έχουμε ακριβώς το αντίθετο. Η ταινία έχει χαμηλό προφίλ, ακριβώς επειδή το ήθελε. Δεν απογειώνεται πουθενά, επειδή το επιδιώκει. Ίσως αυτό να μοιάζει με αδιέξοδο και ίσως κάπου η ταινία να παγιδεύεται με την πορεία που επιφύλαξε η ίδια για τον εαυτό της.

Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που λειτουργεί πληρέστερα ως ένας προβληματισμός του ίδιου του σκηνοθέτη και όχι ως μια ιστορία αποκομμένη από την πραγματικότητα του δημιουργού της. Ο Clint Eastwood θέλει απεγνωσμένα να βρει απαντήσεις. Δεν τις διεκδικεί όμως από μένα ούτε από σένα. Αντίθετα θέλει μονάχα να μιλήσει με το κοινό της. Θέλει να προβληματίσει και να σε θέσει στον κόσμο της, όχι όμως επειδή πλήρωσες το εισιτηρίο ούτε επειδή θα δεις το Mat Damon, αλλά επειδή πρέπει να σε προβληματίσει, επειδή ο δημιουργός της το έχει ανάγκη.

Ένα γνήσιο έργο τέχνης που όμως δεν απογειώνεται σε κανένα του σημείο, αλλά καταφέρνει να σε κερδίσει με την υπόγεια δυναμική του και τους εύστοχους προβληματισμούς του.