OI ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ AΓΑΠΗΣΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ

Ένας ακόμη χρόνος φοιτητικής ζωής ήταν αυτός που πέρασε, ένας ακόμη χρόνος γεμάτος ελεύθερο χρόνο για ταινίες. Τα βράδια πολύ συχνά μου κρατούσε συντροφιά ο Woody Allen, o Antonioni, o Herzog, o Louis Malle, o Tarkovsky, o Truffuat. Τι καλύτερο από μια αγκαλιά, ένα ποτήρι κρασί και ένας εκπληκτικός σκηνοθέτης.

Σε μια πανέμορφη-δίχως προφανή λόγο-βόλτα στους δρόμους των Ιλισσίων αποφάσισα ποιές είναι οι αγαπημένες μου ταινίες για το 2010.

Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι είδα στριμωγμένη με τον πατέρα μου στον καναπέ του σαλονιού το Zelig. Και ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Από τότε το είδα άλλες δύο φορές, λιγότερο στριμωγμένη και προετοιμασμένη για το γεγονός πως θα έβλεπα την καλύτερη ταινία του Γούντι Άλεν και μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.

Ένα βράδυ αποφάσισα να δω το Dancer in the dark. Επηρεασμένη από τις αντιφατικές κριτικές που άκουγα και διάβαζα για τον Αντίχριστο και προσπαθώντας και προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τη θρασυδειλία μου να τον δω, αποφάσισα να ακολουθήσω την πεπατημένη και να απολαύσω ένα ''σίγουρο'' αριστούργημα. Και όμως με το Dancer in the dark δεν υπάρχει πεπατημένη. Ποιά είναι η πεπατημένη όταν μιλάμε για ένα μιούζικαλ-δράμα όπου η Bjork επιδίδεται σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου, όταν μιλάμε για μια ταινία που αποδίδει την ανθρώπινη θυσία στην απόλυτη της διάσταση. Όχι δεν υπάρχει πεπατημένη...

Άλλο ένα βράδυ δεν θυμάμαι πως ούτε και γιατί αποφάσισα να επεκτείνω τις σινεφιλικές μου γνώσεις και στον Ταρκόφσκι. Και αυτό που με περίμενε δεν ήταν γνώσεις ήταν εμπειρίες. To Solaris το είδα με μια ανάσα και με άλλη μια είδα το επόμενο βραδυ το Stalker. Ναι ο Ταρκοφσκι είναι απόλυτα ικανός για απανωτά σινεφιλικά σοκ, για εικόνες που θα στοιχειώσουν το νου και εν τέλει είναι ικανός για θαύματα.