Το ωριμότερο έργο του Φελίνι ξεκινά. Το La strada σηματοδοτεί την εγκατάλειψη του νεορεαλισμού και το ξεκίνημα ενός απόλυτα ποιητικού κινηματογράφου. Εδώ μια ιστορία για μια φτωχή πλην τίμια κοπέλα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη μητέρα της που την πουλά σε έναν πεοφερόμενο καλλιτέχβη που θα της φερθεί με σκληρότητα. Μια μελοδραμτική ιστορία γίνεται αφορμή, όχι για κλάμματα και ακατάπαυστες τσιρίδες, αλλά για βαθείς στοχασμούς και για μια υπέροχη ερμηνεία. Αν λοιπόν το φτωχή, πλην τίμια σας παραπέμπει σε αναρίθμητα κλισέ, ξεχάστε τα όλα. Ο Φελίνι κάνει μια ταινία που είναι κάτι ανάμεσα σε παραμύθι και χριστιανική παραβολή. Η θεματική του αυτή και η αποστασιοποίηση των ηρώων από παρόν και παρελθόν χαρίζει στην ταινία διαχρονικότητα παραμυθιού.
Βέβαια, πρόκειται για μια ταινία- καλό κρασί που θα βγάλει τα αρώματα του, όμως δεν θα σε αφήσει να το απολαύσεις. Θα βρείτε όλοι τι έχει να σας πει το La strada, όμως δεν θα νιώσετε πράγματα, δεν θα ταυτιστείτε με τους ήρωες, η ταινία δεν θα γίνει δικιά σας. Ακριβώς η έλλειψη αυτή συναισθηματικής φόρτισης είναι που στερεί από το la strada την ευκαιρία να θεωρηθεί επάξια αριστούργημα.
No comments:
Post a Comment